ააფ

მინი–დოსიე

ირმა დაუშვილი – დაიბადა ქ. თბილისში 1966 წელს. 1983 წელს დაამთავრა 130-ე საშუალო სკოლა. ჩააბარა თბილისის ივანე ჯავახიშვილის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მექანიკა-მათემატიკის ფაკულტეტზე, რომელიც 1990 წელს დაამთავრა. სწავლის შემდეგ მუშობა დაიწყო ჯანდაცვის სამინისტროს გამოთვლით ცენტრში პროგრამისტად, შემდეგ გადავიდა სამუშაოდ მაშინდელ შემნახველ ბანკში (ახლანდელ "გაერთიანებულ ქართულ ბანკში"). მუშაობდა ავიაბილეთების ერთ-ერთ სალაროში. მისი შემოსავლის დამატებითი წყარო 1993-94 წლებში ბავშვებთან მუშაობა იყო. 1995 წლის გერმანიაში მყოფმა მეგობრებმა ჟალუზის ფირმის შექმნის იდეა მიაწოდეს და 1996 წლის მარტში უკვე შეიქმნა კომპანია "დიო", რომელსაც ის დღემდე ხელმძღვანელობს.

კომპანია "დიო" ერთადერთი კომპანიაა საქართველოში, რომელსაც ფანჯრებში ხარისხის მენეჯმენტის სერთიფიკატი "IშO 9000-2001" აქვს აღებული.

კორ. - როგორ გაჩნდა "დიოს" შექმნის იდეა და რამდენად სწრაფად და იოლად მიიღეთ გადაწყვეტილება, რომ საკუთარი ბიზნესით დაკავებულიყავით?

ი.დ. - 1993-94 წლებში საქართველოში ძალიან დუხჭირი ცხოვრება იყო. ყველამ დაიწყო ძიება, რითი დაკავებულიყო. ჩემი მეგობრები იმ დროს გერმანიაში ცხოვრობდნენ და მათ მირჩიეს, ჟალუზები გერმანიაში ძალიან პოპულარულია და იქნებ საქართველოშიც გახდესო. ეს 1994-95 წლები იყო უკვე. მაშინ გადაწყვეტილება სწრაფად მივიღე. იმიტომ, რომ ალბათ საფიქრელად დროც არ იყო. იმ პერიოდში თუნდაც ჩემი ავიასალაროში მუშაობა უკვე იყო ძიება, თუ რა შეიძლება გააკეთო, რომ თავი გაიტანო. არც ისე პატარა ოჯახი გვქონდა, ძმა ჯერ კიდევ სტუდენტი იყო. თუმცა ფსიქოლოგიურად მაინც გამიჭირდა, რადგან თუნდაც სამეცნიერო მუშაობისას სხვა სამყაროში ხარ და სხვა პრინციპებს და სხვა მორალს ხარ შეჩვეული და ბიზნესში კი, ასე ვთქვათ, სულ სხვა ცხოვრება იწყება, მაგრამ საკმაოდ საინტერესო. ადამიანი შინაგანად რა სამყაროსაცაა შეჩვეული, იმ სამყაროს ქმნის სხვაგანაც. ასე რომ, მე შევეცადე ჩემი გამოცდილება, რაც მქონდა, თუნდაც ჩემი სპეციალობიდან გამომდინარე, გამომეყენებინა განვითარებაში. 1996 წლის მარტში შეიქმნა ფირმა "დიო".

- რას ნიშნავს "დიო"?

- ამაზე ძალიან დიდხანს ვიფიქრეთ. გვინდოდა სახელი რაღაც მოკლე და საზოგადოებისთვის ადვილად დასამახსოვრებელი ყოფილიყო. მანამდე კი, სანამ ფირმას შევქმნიდით, სხვა სახელწოდებით ვმუშაობდით, მაგრამ კომპანიას, როცა სამონტაჟოდ მისულ ბიჭებს დაინახავდნენ ჩემი სხვადასხვა დამკვეთები _ "ირმას ბიჭები", ასე ეძახდნენ. ქალაქში მაშინ ბევრი არ იყო, ვინც ჟალუზებზე მუშაობდა, თითო-ოროლას თუ ჩამოჰქონდა ისინი უცხოეთიდან. ამიტომ საბოლოოდ ასეც დავარქვით _ "დაუშვილი ირმას ორგანიზაცია" და გამოვიდა "დიო".

- ვინ იყვნენ ან დღეს ვინ არიან თქვენი ბიზნეს-პარტნიორები?

- "დიოს" დამფუძნებელი პირველივე დღიდან ვარ მხოლოდ მე და დღემდეც ასე მოდის. ერთადერთი, ჩემი პარტნიორები არიან მხოლოდ ჩემი და და ძმა, ასე რომ ჩვენ სხვისი კაპიტალით არასოდეს გვისარგებლია. ჩვენი ბიზნესი ეტაპობრივად განვავითარეთ და ეს უკვე საოჯახო ბიზნესია, სადაც ჩემი და და ძმა მხარში მიდგას. დიდი ხანია, ჩვენ ამ საქმეს ერთად ვაკეთებთ.

- დღეს თქვენი ფირმა თავის საბაზრო სეგმენტში ერთ-ერთი აღიარებული ლიდერია. თუ განვლილ წლებს გაანალიზებთ, რა აღმოჩნდა ყველაზე ძნელი ან შემაფერხებელი თქვენთვის "დიოს" ფეხზე დაყენების პროცესში: საბრუნავი კაპიტალის მოზიდვა, ქვეყანაში არსებული ბიზნეს-გარემო, გამოუცდელობა მენეჯმენტში თუ სხვა რამ?

- 1996 წელს, როცა უკვე ჩვენ მოღვაწეობა დავიწყეთ, იმავე დროს გაჩნდა ორი კონკურენტი კომპანია, თანაც საკმაოდ ძლიერი ფინანსებით, მათ ბაზრის 70% ეკავათ. ჩვენი ყველაზე დიდი გასაჭირი მაშინ იყო ფინანსები. მოგეხსენებათ, არც პარტნიორი გვყავდა და დანაზოგით, რაც დღითიდღე გროვდებოდა, იმით ვანვითარებდით კომპანიას და ეს იყო მოკლე ნაბიჯები იმასთან შედარებით, რაც ფინანსურად ძლიერ კომპანიებს _ "მიმოსი"-ს და "ბლიცს" შეეძლოთ გაეკეთებინათ, მაგრამ ჩვენი უპირატესობა აღმოჩნდა ზუსტად მენემენტის სწორ მიმართულებში, ერთიან გუნდში, რაც დღემდე შენარჩუნებულია. ალბათ სურვილმა იმისა, რომ აკეთო და იყო უკეთესად, ვიდრე დღეს ხარ და შენს თავში გამოავლინო შენი მაქსიმუმი, ამან განაპირობა ჩვენი წარმატება. ჩემთვის ყველაზე კარგი იყო ის, რომ უცხოეთში გამოფენებზე დავდიოდი და ჩემი უცხოელი პარტნიორები იყვნენ ყველაზე დიდი მასწავლებლები ჩემთვის და ჩემი კომპანიისთვის. ისინი რჩევებსა და გამოცდილებას გვიზიარებდნენ, შეძლებისდაგვარად გვეხმარებოდნენ, ეს იყო უფასო კონსულტაციები თუ სპეციალისტთა ჩამოსვლა, სხვადასხვა შეღავათები, რისი გაკეთებაც კი შეეძლოთ, გვიკეთებდნენ.

- რამდენად იოლია თქვენთვის ისეთი არაპოპულარული ნაბიჯების გადადგმა, რომელთაც, ალბათ, თქვენი ფირმის საქმიანობაში დროდადრო ადგილი აქვს, ვთქვათ, კონფლიქტური სიტუაციების მოგვარება, თანამშრომლების დაჯარიმება, დათხოვნა სამსახურიდან ან სხვა?

- მე მთლად ასე არ ვიტყოდი. ჩემს ირგვლივ მყოფი ადამიანებისგან, იგივე დამკვეთებისგან, ასევე ჩემი თანამშრომლებისგან საკმაოდ დიდ თანადგომას ვგრძნობდი. როდესაც ისინი ხედავდნენ, რომ მე ფაქტიურად გამოუცდელი და ათი წლის წინ უფრო მეტად პატარა გოგონა ვცდილობდი, რომ მაქსიმუმი გამეკეთებინა და ჩემს თავს არ ვზოგავდი, ისინი თავიანთ თავს დღემდე უფლებას არ აძლევენ, რომ თავდაუზოგავად არ იმუშაონ. ამიტომ ძალიან იშვიათად მიწევს ჩემს თანამშრომლებთან თუნდაც ხმის ამაღლება ან შენიშვნის მიცემა. ყოველ შემთხვევაში, მე ვცდილობ, რომ მათ შენიშვნები არ მივცე, ან ნაკლებად, და მე მგონი, ამას ისინიც გრძნობენ. იცით, ჩვენს შორის სულ სხვანაირი დამოკიდებულებაა, ეს ისევ და ისევ იმის გამო, რომ სხვანაირად გაზრდილი ადამიანი რომ მოვხვდი სხვა სამყაროში, შევეცადე, რომ აქ ისეთივე მშვიდი ატმოსფერო შემექმნა. როცა შენ ზრუნავ შენს თანამშრომლებზე და ჩვენს ოფისში შემოსული ადამიანი ალბათ ამას გრძნობს, ისევ ზრუნვით მიბრუნდება უკან და საბოლოო ჯამში ეს ქმნის აი ამ ჩვენს კარგ პროდუქციას.

- იმის გამო, რომ ხართ მანდილოსანი ხელმძღვანელი, თუ წაწყდომიხართ სპეციფიკურ სირთულეებს?

- არა, არც ამის გამო, იმიტომ, რომ როცა შენ რამე გინდა, საზოგადოებაც ასეთს გღებულობს და ასე გხედავს. რა თქმა უნდა, ქალობის გამო სხვადასხვა კურიოზები ყოფილა. მახსოვს, ერთხელ "კოკა-კოლასთან" მივედი, შეხვედრაზე ტელეფონით ვიყავი მოლაპარაკებული, ჟალუზების დაკვეთა სურდათ. შევედი და უცებ უცნაური აჟიოტაჟი ატყდა. მობრძანდით, დაბრძანდითო, თურმე მათ ნაყინების გამყიდველი გოგონების კონკურსი ჰქონდათ გამოცხადებული. მაშინ "მარსის" ნაყინი შემოიტანეს და რატომღაც ეგონათ, რომ მე ამ კონკურსზე ვიყავი მისული.
ბევრჯერ ყოფილა, როცა დარბაზში სტუმრებს მე თვითონვე ვხვდები და მეუბნებიან, თუ შეიძლება თქვენს უფროსს შეგვახვედრეთო. როცა ვეუბნები, მე ვარ-მეთქი, - კარგი ერთი, ვინც მთავარია, იმას შეგვახვედრეთო. უფრო ხშირად არის დაუჯერებლობა და დამოკიდებულება, რომ ქალი არ შეიძლება იყოს უფროსი, როგორც კი იგებენ, რომ ეს ყველაფერი მე მეკუთვნის, მათგან ძალიან დიდი პატივისცემის გრძნობა უფრო მოდის, ვიდრე ჩემთვის რაიმე მიუღებელი.

- გქონიათ თუ არა შეცდომები და გიჭირთ თუ არა მათი აღიარება?

- არა, არ მიჭირს შეცდომის აღიარება, რადგან, როცა შეცდომის აღიარება იცი, აუცილებლად წინ წახვალ და მას აღარ გაიმეორებ.
შეცდომებზე ასე არც მიფიქრია, რადგან გლობალური შეცდომების დრო ჩვენ არც გვქონია, თუმცა ყოველთვის ვფრთხილობ, იმიტომ, რომ ვიცი, წარმატებას წარუმატებლობა სულ კუდში მოსდევს. ამიტომ რადიკალური შეცდომა არ უნდა დაუშვა, თუმცა, ბევრ რაღაცაზე გული დამწყვეტია, როცა რაიმე გადაწყვეტილება არ მიმიღია და დროში გაწელილა, არადა ამას შეიძლებოდა უკეთესი შედეგი მოჰყოლოდა. ყოფილა, როცა რაღაც ვერ გაგვითვლია. ვთქვათ, სავალუტო ოპერაციების გათვლა რთულია, კურსის ცვლილება რომ გამოიცნო. ესეთი შეცდომები არის, მაგრამ მე ვიტყოდი, რომ ჯერ-ჯერობით ღვთის წყალობით, გლობალური სახის შეცდომა ჩვენ არ დაგვიშვია.

- რამდენად კმაყოფილი ხართ იმით, რასაც მიაღწიეთ ბიზნესში? ეს არის ის, რაც გინდოდათ, თქვენი მოლოდინი გადააჭარბებით შესრულდა თუ პირიქით?

- არა, მე მაქვს სურვილი უფრო მეტი ვაკეთო და კმაყოფილების გრნობაც ნაკლებად მაქვს, იმიტომ, რომ ვთვლი, ადამიანი თუ მიღწეულით დაკმაყოფილდა, აქ შეიძლება დაღმასვლა დაიწყოს. ბიზნესის სამყარო საკმაოდ მკაცრია და თვითკმაყოფილების გრძნობის უფლებას არასოდეს მოგცემს. იმიტომ, რომ როგორც კი ეს გრძნობა დაგეუფლება, უცებ ისეთი გარემო შეიქმნება, რომ შეიძლება ხელიდან გამოგაცალოს ის, რისთვისაც ამდენი წელი გიწვალია. ამდენად, განვითარება ყოველთვის აუცილებელია და ჩვენ ვცდილობთ, რომ კომპანიაში ყოველთვის ახალი პროდუქცია დავნერგოთ და სიახლეები, გაფართოება იყოს. ყოველთვის განვითარებაში უნდა იყო და თუ ეს შეწყვიტე, იქ უკვე ყველაფერი შეწყდება.
უბრალოდ, ხანდახან განცდა მაქვს და არც კი მჯერა, თუ ეს ყველაფერი ჩევნ შევქმენით, თუმცა მერე რომ გადავხედავ, სიამაყის გრძნობა მეუფლება.

- მიღწეულიდან რა გეამაყებათ ყველაზე მეტად ან რა განიჭებთ ყველაზე დიდ სიამოვნებას?

- ყველაზე დიდ სიამოვნებას მანიჭებს ის, გულახდილად ვამბობ, რომ ამდენი ადამიანი ჩემს ირგვლივ ვინც ტრიალებს, რაღაც პროცენტულად ჩემს გადაწყვეტილებაზეა დამოკიდებული და ამიტომაც უფლება არა გაქვს, რომ შეგეშალოს რაიმე. და ის, რომ ჩვენი კოლექტივი იზრდება, დღითიდღე უფრო მეტ ადამიანს შეუძლია ჩვენთან გაწეული შრომის შედეგად იარსებოს და თუნდაც ოჯახი შეინახოს, ეს საკმაოდ დიდი სიამოვნებაა. მერე კიდევ ის, როდესაც შენს საქმეს აკეთებ, მადლობა ყოველთვის სასიამოვნოა.

- აქვს თუ არა სხვადასხვა ბიზნესს თავისებურებანი და როგორ ფიქრობთ, რა თავისებურებით ხასიათდება თქვენი ბიზნესი?

- მე არ ვფიქრობ, რომ ბიზნესებს თავისებურება აქვს, მათ აქვს თავისი განსაზღვრული კანონები, რომელსაც ალბათ ყველა უნდა იცავდეს და რაც უფრო კარგად იცავ, მით უფრო კარგადაა შენი ბიზნესი განვითარებული. მე ვთვლი, რომ ყველაზე მთავარია, არასოდეს დაკარგო შენი გაკეთებული საქმის ანალიზის უნარი, იმისათვის, რომ განვითარება შეძლო და განვლილიც შეაფასო. ჩემი სპეციალობა იყო მათემატიკური სტატისტიკა და ალბათ სტატიკური ანალიზი ჩემთვის ყოველთვის სასიამოვნო მომენტია, თუნდაც იმიტომ, რომ აჯამებ განვლილს და გეგმავ მომავალს, ეს კი უფრო კარგ სურათს ქმნის. ყველა ბიზნესი სხვადასხვანაირად ვითარდება, თუმცა, მართვა და ორგანიზება ყველგან ერთნაირია.

- როგორ შეაფასებდით თქვენს უშუალო კონკურენტებს? თქვენს შორის კონკურენცია მწვავეა, თუ პირიქით, არც ისე?

- მე ვთვლი, რომ კონკურენტებთან მიმართებაში ყოველთვის ფხიზლად უნდა იყო და მნიშვნელობა არა აქვს, ის დიდია თუ მცირე. თავის დროზე, როცა მე არცერთი კომპანია არ მთვლიდა თუნდაც სერიოზულ კონკურენტად, ერთ მშვენიერ დღეს აღმოჩნდა, რომ პოზიციები შეიცვალა. მე ყოველთვის თვალყურს ვადევნებ ჩემს კონკურენტებს, თუმცა ამავდროულად მათთან კარგი ურთიერთობა მაქვს. მე მესმის, რომ არ შეიძლება ყველაფერი ერთმა აკეთოს, მაგრამ კონკურენცია იქიდან გამომდინარეობს, ვინ როგორ აკეთებს. აქედან გამომდინარე, რომ არა კონკურენტები, ჩვენი განვითარებაც უფრო ნელი იქნებოდა. ერთმა ჩვენმა კონკურენტმა ფირმამ ისიც კი იკადრა, რომ ჩემს ახლობელს უთხრა, მე და "დიოს" პროდუქცია სტამბოლიდან ერთად მოგვაქვსო. არადა, "დიო" ერთადერთია, რომელსაც გერმანული პროდუქცია აქვს. მე ასეთ ჭორებზე არ მაქვს მწვავე რეაქცია, იმიტომ, რომ ჩემთან მოსული დამკვეთი საკუთარი თვალით ხედავს იმ განსხვავებას, რაც ჩვენსა და ჩვენს კონკურენტებს შორისაა.

- რა სახის პროდუქცია აქვს დღეს "დიოს"? ამბობენ, რომ თითქოს, თქვენი პროდუქცია სხვებთან შედარებით ძვირია...

- გააჩნია რა სფეროში. ჟალუზებზე მე არ ვთვლი, რომ ძვირია, საკმაოდ დაბალი და მაღალი ფასებიც არის. რაც შეეხება ფანჯრებს, კი ძვირია, მაგრამ ჩვენ, როგორც ვთქვი, გერმანული ფანჯრები და პროდუქცია გვაქვს. მე სიამოვნებით შევთავაზებდი ჩემს დამკვეთებს უფრო დაბალ ფასებს, მაგრამ ეს შეუძლებელია, რადგან თავად პროდუქცია მაღალი ხარისხის გამო ძვირია. თუნდაც ის მომსახურება, რომელიც ასე ძალიან მოსწონთ, ეს იქიდან გამოდის, რომ ჩვენს თანამშრომლებს მაღალი ანაზღაურება უნდა ჰქონდეს. მე არ მრცხვენია, როცა ჩვენს ფანჯრებს ვაკეთებთ, ვიცი, რომ 50 წლის მანძილზე ის ადამიანი კმაყოფილებით მოგვიხსენიებს როგორც მე პირადად, ასევე ჩემს კომპანიას. ახლა იწყება ის ეტაპი, რომ ჩვენ ვცვლით იმ იაფ პროდუქციას, რომელიც შემოდის. ამას წინათ ვნახე განცხადება _ "ვარემონტებთ თურქულ ფანჯრებს", ეს იმიტომ, რომ ის ფანჯრები სამ წელიწადში ფუჭდება. "დიოს" ფასები მისაღებია მათთვის, ვინც ჩვენი ხარისხი იცის.
დღეისათვის "დიოს" აქვს ვერტიკალური ფანჯრები, ჰორიზონტალური ჟალუზები, "როლიკური" ჟალუზები, წელს დავამატეთ მწერებისაგან დამცავი ბადეები, რომელიც საკმაოდ პოპულარული გახდა, ასევე გვაქვს გარე დამცავი ჟალუზები, რომელთაც მუშაობის პირველი დღიდან ვაკეთებთ, საკმაოდ კომფორტული ავტომატური და მექანიკური მართვით, გარაჟის კარები, ეს ვთქვათ, ფუფუნების საგანია და საკმაოდ ძვირია, დაბოლოს, ჩვენი საამაყო გერმანული ფანჯრები. მათი პოპულარობა დღითიდღე იზრდება.
იცით რას ვაწყდები, ჩემი ანალიზით, ჩვენს პროდუქციას საშუალო ფენა უფრო გვიკვეთავს, ის, ვისაც არც ისე ბევრი აქვს. ძალიან ხშირადაა, რომ შეძლებული იაფიანს ყიდულობს. მე ვიცი, რომ ჩვენი დამკვეთების სია კიდევ უფრო გაიზრდება.

- ბევრი წარმატებული ბიზნესმენი და მენეჯერი უჩივის თავისუფალი დროის ნაკლებობას და იმას, რომ ოჯახთან ერთად დროს ვერ ატარებს, თქვენ როგორ ახერხებთ დასვენებას ან ოჯახის წევრებთან ერთად ყოფნას?

- დასვენებას ნამდვილად ვერ ვახერხებ. ოჯახთან ურთიერთობას რაც შეეხება, და-ძმა აქ მყავს, ერთადერთი, დედა მენატრება. საკუთარი ოჯახი ახლახან _ იანვარში შევქმენი. ჩემი მეუღლე პროფესიით ფსიქოთერაპევტია და კიდევ კარგი, რომ ისიც ძალიან დაკავებულია. ზოგჯერ მეგობრებთან ერთად ყოფნას და დასვენებასაც ვახერხებ.

- როგორც აღნიშნეთ, თქვენი და-ძმა თქვენთან მუშაობს. რამდენად ამართლებს ოჯახის წევრების ერთად მუშაობა და ხართ თუ არა მათ მიმართ უფრო მომთხოვნი, ვიდრე სხვებთან?

- მომთხოვნი ვარ, მაგრამ ჩვენ ერთი გუნდი გვაქვს და მე ყოველთვის ვამბობ ხოლმე, იმისათვის, რომ საოჯახო ბიზნესმა გაამართლოს, ალბათ და-ძმაშიც უნდა გიმართლებდეს და მე სწორედ ასეთ შემთხვევას მივეკუთვნები. ჩემი და-ძმის გარეშე ჩემთვის წარმოუდგენელი იქნებოდა ამ წარმატების მიღწევა. მე გაცილებით მშვიდად შემიძლია კომპანიის 2-3 დღით დატოვება, ვიდრე სხვა ფირმების ხელმძღვანელებს, ვისაც, ვთქვათ, არა აქვთ საშუალება, რომ და-ძმა გვერდში ჰყავდეთ. მათ ძალიან დიდი ღვაწლი აქვთ კომპანიის წინაშე გაწეული. იმიტომაც არ გახდა ჩვენი კომპანიისათვის საჭირო სხვა პარტნიორი, რომ ერთმანეთი კარგად შევავსეთ და ფუნქციები გადანაწილებული გვაქვს. ყველაზე მეტს ისინი მუშაობენ. კომპანიაში არის შემთხვევები, როცა სხვა ახლობლებიც მუშაობენ, მაგრამ მათ ჩემი პრინციპი კარგად იციან. როცა სამსახურში მოდიან, 7 საათამდე აქ ოჯახის წევრი არ არსებობს და მეგობარი, იმიტომ, რომ საქმე ყველაზე დიდი ოჯახი და მეგობარია, ასე ვთვლით კომპანიაში.

- ბიზნესმენი და გადასახადები _ ტრადიციული თემაა. თქვენ როგორ ფიქრობთ როგორც ბიზნესმენი, ამჟამინდელი საქართველოს საგადასახადო სისტემა რამდენად ხელსაყრელია ჩვენს ქვეყანაში ბიზნესის განვითარებისათვის?

- მე არ მგონია, რომ გერმანიაში ან სადმე სხვა ქვეყანაში არსებობს ისეთი გადასახადები, რომლებიც მეწარმეს ან ბიზნესმენს მოსწონს. ჩვენი მიზანია ცოტა გადავიხადოთ, სახელმწიფოსი _ რაც შეიძლება ბევრი მოგვთხოვოს, მაგრამ არსებობს კანონი, რომელსაც უნდა დაექვემდებარო. რაც არ უნდა ძნელი და რთული არ უნდა იყოს ასე მუშაობა, ჩვენ მაინც მომხრე ვართ, რომ კანონთან შეთანხმებით ვიმუშაოთ. ჩვენი პრონციპები თავიდანვე იყო კეთილსინდისიერი მუშაობა, იმიტომ რომ ადრე თუ გვიან გადასახადის გადახდა ყველას მოუწევს. ამისათვის უნდა იყო მზად და შენი ბიზნესი დაგეგმო ისე როგორც საჭიროა. მე ვთვლიდი, რომ გადასახადების გადახდა აუცილებელია და ჩვენც ვიხდით მათ.

- ატარებს თუ არა თქვენი ფირმა საზოგადოებრივ ან საქველმოქმედო სახის ღონისძიებებს?

- რა თქმა უნდა ქველმოქმედებას ჩვენც ვეწევით, მაგარმ მე ვთვლი, რომ ამაზე ხმამაღლა საუბარი არ შეიძლება, ნათქვამია _ "მადლი ქენი, ქვაზე დადე და გაიარეო". მე სულ ვამბობ: საქართველოში არ შეიძლება თავი ბედნიერად იგრძნო მანამდე, სანამ აქ ერთი მშიერი ადამიანი (ან, მით უმეტეს, ბავშვი) მაინც იქნება.

- და ბოლოს, რას იტყოდით ჩვენი ჟურნალის შესახებ, რომლის ერთ-ერთი ხელმომწერიც თქვენ ბრძანდებით, პოულობთ თუ არა მასში თქვენთვის საინტერესო მასალებს?

- თქვენი ჟურნალი მნიშვნელოვანი და საინტერესო ყველა იმ ადამიანისთვის არის, ვინც საქმეს აწარმოებს. თუნდაც იმიტომ, რომ ფლობდე ინფორმაციას იმაზე, თუ რა ხდება ქვეყანაში და შენს ირგვლივ. ბიზნეს-კანონები ისე სწრაფად იცვლება, რომ ყოველთვის არა გვაქვს საშუალება თვალი მივადევნოთ. ასეთი ჟურნალები სწორედ ამ და სხვა მსგავს ინფორმაციას გვაწვდის. მე ვფიქრობ, ჟურნალი "ბიზნესი და მენეჯმენტი" ბევრისათვის საინტერესო უნდა იყოს. ის "ყვითელი პრესა", სადაც წერენ, ვის ოჯახში რა ხდება, პირადად ჩემთვის საინტერესო არ არის. ასეთი ტიპის ჟურნალი კი ჩემთვის და მეწარმეებისათვის პირიქით _ ძალიან საინტერესოა.

- გმადლობთ.

ესაუბრა: მარინე ვარდოშვილი